Zondag 28 oktober (Washington DC - Schiphol)

Dit laatste weblog schrijf ik in Ermelo. We zijn weer thuis maar vraag niet hoe. En het begon allemaal zo goed.

We zijn pas om 9 uur opgestaan omdat we toch alle tijd hadden.

Zaterdagavond hadden we de koffers vast ingepakt en dat was ook al een hele toestand. Zelfs met de extra koffer die we gekocht hadden was het inpakken  uitpakken en weer inpakken. Ruimte in de koffers was er genoeg maar het gewicht was veeeeeel te veel. Uiteindelijk hebben we het één en ander achtergelaten en kwam het allemaal toch nog goed.

Na een heerlijk ontbijtje met de laatste restjes, zijn we nog op pad gegaan. De bedoeling was om naar het Iwo Jima Memorial te gaan maar we kwamen midden tussen het publiek terecht dat naar de marathon aan het kijken was.

Er was die dag namelijk een city/marathon gaande, die door Washington liep. Rondom het monument waren allerlei tenten opgezet, een gedeelte was afgezet maar al met al was het vreselijk leuk om mee te maken. We hebben duizenden mensen over de streep zien komen en iedereen die binnen kwam, kreeg applaus.

Terug op onze hotelkamer hebben we nog koffie met cheesecake genomen. We konden tot 1 uur op onze kamer blijven en dat was erg prettig.

Nadat we de auto hadden volgeladen, zijn we op ons dooie gemak naar Dulles Airport gereden waar we de auto hebben ingeleverd. Dat ging allemaal heel soepeltjes. De shuttle van Alamo heeft ons netjes vóór de terminal afgezet zodat we niet te ver met onze koffers hoefden te sjouwen.

We hadden via Internet al ingecheckt en het was dus simpelweg even de instapkaarten printen, koffers inleveren en wachten totdat we konden boarden. Maar het liep allemaal heel anders.

Toen we vroegen waar we konden printen, vroeg een United medewerker waar we naar toe moesten. Bij het antwoord Amsterdam, dirigeerde hij ons naar een andere balie, waar weer een andere medewerker stond, die heel droog: “gecanceld” riep en ons verwees naar loket 10. Ik dacht nog dat hij een grap maakte maar nee, het was echt zo.

Bij loket 10 stond een enorme rij maar ik dacht slim te zijn. Ik kon me niet voorstellen dat al die mensen een gecancelde vlucht hadden, dus ik liep er in eerste instantie voorbij. Helaas, helaas, bijna alle vluchten waren gecanceld i.v.m. de orkaan Sandy en al die mensen in de gigantische rij stonden allemaal te wachten totdat zij hun vlucht konden omzetten.

Ook de hele maandag zouden er geen vluchten vertrekken dus wanneer we weg zouden kunnen was één groot vraagteken.

Er waren 20 incheckbalies, doch slechts 3 baliemedewerkers om al die mensen te woord te staan en als je bedenkt dat ze met elke klant zeker 30 minuten bezig waren, dan weet je dat we erg lang hebben gewacht. Al met al hebben we zeker 5 uur in de rij staan wachten. We hebben zeker een paar uur gepraat met een vrouw uit Engeland die naar Manchester wilde en een Amerikaan die oorspronkelijk uit Sri Lanka kwam. Ach ja, je moet de tijd toch doorkomen.

Ook stonden er een aantal Nederlanders in de rij en een Duitse vrouw zodat er onderling de laatste informatie en geruchten werden doorgespeeld over het hoe en wat.

Toen de Duitse vrouw aan de beurt was, bleek dat er die avond om 10 uur toch nog een laatste vliegtuig vanuit Washington naar Frankfurt zou vertrekken en dat er in dat vliegtuig nog plaats was. Zij speelde die informatie door aan ons en vroeg ook maar even aan de vliegveldmedewerker of het niet handig zou zijn om de Europeanen uit de rij te halen zodat zij tenminste nog op tijd weg konden. Voor de Amerikanen was het toch al een verloren zaak; zij zouden minstens moeten wachten tot woensdag voor ze eventueel weg zouden kunnen. Je zou verwachten dat zo’n vliegveldmedewerker zelf wel op zo’n idee zou komen maar nee, daar hadden ze een Duitse vrouw voor nodig.

Intelligente medewerkers, daar maar niet heus.

Vanaf dat moment ging het snel, ook al omdat er meer baliemedewerkers werden ingezet (eindelijk). Wij mochten meekomen en bij het loket zei de medewerkster dat we pas op woensdag zouden kunnen vliegen. Maar wij hadden al gehoord van het vliegtuig dat om 10 uur nog zou vertrekken en brachten dat naar voren. Er bleek inderdaad nog plek te zijn maar dan zouden we via Frankfurt moeten vliegen en daar 4 uur moeten wachten op aansluiting naar Amsterdam. Geen probleem vonden we. Alles beter dan in Washington blijven terwijl je niet weet hoe Sandy zich gaat gedragen.

We kregen dus een plek in dit vliegtuig en ook nog een Economy Plus ticket zonder bijbetaling. Economy Plus betekent méér beenruimte dus dat was een meevaller. Vanuit Frankfurt zouden we dan met een City Hopper van de KLM naar Schiphol vliegen. Helemaal opgelucht leverden we onze koffers in en tijdens het wachten tot we het vliegtuig in mochten, hebben we een hele poos gepraat met de vrouw uit Duitsland. Eerst in het Engels, daarna in het Duits en automatisch vervielen we toch weer in het Engels.

Eindelijk mochten we het vliegtuig in. We waren het inmiddels spuugzat maar ook helemaal opgelucht dat het toch gelukt was.

Na een voorspoedige vlucht kwamen we om half 11 de volgende morgen aan in Frankfurt. Hier moesten we alsnog boardingtickets regelen, maar ook dat ging helemaal verkeerd. We werden van het kastje naar de muur gestuurd en op het vliegveld stond niks aangegeven.

Na de zoveelste keer vragen bleek dat we in een hele andere terminal moesten zijn zodat we eerst in een soort treintje moesten stappen dat ons naar de andere terminal bracht. In dat andere gebouw hebben we ook weer lopen zoeken naar de balie van de KLM en eindelijk, eindelijk stonden we toch waar we wezen moesten. We kregen 2 instapkaarten én plaatsen naast elkaar en toen begon het wachten weer. Via de I-Pad wilden we het thuisfront even mailen waar we uithingen maar helaas dit vliegveld had alleen betaald internet. Uiteindelijk dus maar gebeld.

Nadat we gewacht hadden tot 2 uur mochten we de City Hopper in. De vlucht duurde maar een uurtje maar de service was geweldig. We kregen een kop echte Nederlandse koffie én een stroopwafel. Heerlijk, nog nooit zó blij geweest met koffie.

Omdat het zo druk was op Schiphol, “mochten” we ook nog een rondje extra vliegen boven Lelystad voor er plek was om te landen op Schiphol.

Daarna moesten we nog 20 minuten taxiën maar uiteindelijk stond het toestel toch stil. Bij de bagageband kwam onze bagage al heel snel omdat de meeste passagiers alleen maar handbagage hadden.

En natuurlijk werden we bij de douane aangehouden. In eerste instantie zouden we de koffers moeten openen om die te laten doorzoeken maar na een “zielig” verhaal over wat we allemaal hadden meegemaakt, mochten we zowaar doorlopen.

We hebben 1^e klas kaartjes gekocht voor de trein en ook hier moesten we weer wachten.

Uiteindelijk waren we om kwart over 6 in Ermelo waar Steffan ons stond op te wachten met een grote auto voor al onze bagage. Hij bracht ons eindelijk naar ons eigen huis. Al met al zijn we zo´n 24 uur onderweg geweest maar het belangrijkste was dat we veilig thuis zijn gekomen.

We gaan nu uitrusten, bijkomen en we gaan onze jetlag te lijf, die

ongetwijfeld zal komen.

 

Onze trouwe auto

Zaterdag 27 oktober (Washington DC)



De laatste volle dag van onze vakantie begint zoals gewoonlijk met een ontbijt en het loopje naar de metro. We lopen naar het tourniquet, stoppen onze kaartjes in de juiste gleuf en dan gaat het poortje open. Althans  voor mij. Jan staat met een houten bek voor een poortje dat niet open gaat, ook niet na een paar keer opnieuw proberen. Uiteindelijk zit er voor hem niks anders op dan een nieuw kaartje te kopen en na even wachten worden we toch weer herenigd. We moeten een kwartier wachten op de metro doordat er een weekend regeling is maar daarna kunnen we toch instappen. Als we bij het goede station uitstappen, weigert mijn kaartje en sta ik voor een gesloten hekje. Jan is inmiddels aan de andere kant. Ik stap naar een controleur en zeg dat ik er niet uit kan. Hij checkt mijn kaartje en zegt dan dat er nog maar $0,40 op staat. Ik heb mijn portemonnee al open als hij mij, zonder te betalen, doorlaat. Je hoort hem denken: ”daar heb je weer zo’n stomme toerist”. Maar ja, ik ben door het hekje en dat is het belangrijkste. Als we weer buiten lopen merken we dat het hartstikke druk is

overal omdat morgen hier een marathon gelopen wordt. We zien overal mensen hardlopen; je wordt er gek van.

Wij lopen allereerst naar het Capitol. De weg er naar toe is een grote bouwput; ze zijn bezig om nieuwe graszoden te leggen en de bestrating aan te passen. Het Capitol is het regeringscentrum van Amerika. Hier zetelen de Senate en het Congress, te vergelijken met onze Eerste en Tweede Kamer. Als we er bijna zijn, merken we dat bijna alles is afgezet. Volgens ons zijn ze al bezig met het opbouwen van allerlei stellages voor de inauguratie van de nieuwe president. Via een omweg komen we aan de achterkant waar het visitor center is. Voor we naar binnen mogen, krijgen we te horen dat we geen flesjes water en eten mee naar binnen mogen nemen.

Wij dachten dat dat alleen gold als je aan een rondleiding wilde deelnemen maar helaas, ook om het gebouw binnen te komen geldt dit.

Aangezien we niet van plan zijn om ons eten en drinken weg te gooien, besluit Jan om buiten te blijven en ga ik naar binnen, waar ik nogmaals gecontroleerd wordt en zelfs mijn zakken moet leegmaken. Als ik eindelijk binnen ben, is het een teleurstelling. Je komt in een hele grote ruimte waar allerlei standbeelden staan en waar je je op kunt geven voor een rondleiding.

Dat doe ik maar niet want er staat een rij en anders moet Jan veel te lang wachten. Ik kijk even rond en neem wat foto’s en via de shop waar ik een paar kaarten koop, loop ik weer naar buiten waar Jan geduldig zit te wachten.

Tja, dat was het Capitol. Hier hadden we ons veel meer van voorgesteld.

We zoeken eerst maar een bankje op waar we gaan lunchen met een mooi uitzicht op het Capitol.

Vervolgens gaan we naar het National Museum of the American Indian. Dit is een immens groot gebouw, ontworpen door Douglas Cardinal, een Blackfoot Indian. Het is gemaakt van limestone en het ziet er erg mooi uit.

Binnengekomen vragen we eerst maar even advies. We kunnen het best beginnen op de 3^e etage en dan langzamerhand afzakken naar beneden.

Dat doen we dus. Het museum bestaat uit een aantal tentoonstellingen die laten zien en horen wat de indianen geloven, hoe ze in het verleden leefden, hoe nu en wat ze in de toekomst willen. Ook wordt er een film vertoond op 3 niveaus: op het scherm, in de lucht en in een grote steen op de grond.

Het is schitterend hoe ze dat hebben gedaan en je weet niet waar je kijken moet om alles te zien. De inhoud van de film is zeer positief; geen woord over de moeilijkheden waar de indianen mee te maken hebben zoals alcoholisme, het wegtrekken van de jeugd, de werkeloosheid ed. het lijkt één groot sprookje, de indiaanse wereld.

We lopen een hele tijd rond maar eigenlijk valt het museum ons tegen. We hebben veel mooiere musea gezien over de geschiedenis van de indianen.

We zien weinig over de oude gebruiken zoals kleding maken en huiden prepareren en over het dagelijks leven.

Om 3 uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar de metro.

Eerst moeten we nog een extra metrokaartje kopen. We proberen het met muntgeld omdat we dat graag kwijt willen maar het apparaat geeft al het muntgeld vrolijk weer terug. Na een aantal keren proberen, pakken we toch maar de creditcard en die werkt wel. Met het gekochte kaartje gaat alles vervolgens goed alleen is het hartstikke druk in de metro. Het is proppen maar uiteindelijk past toch iedereen erin. Bij het station Rosslyn stappen wij uit en wonder boven wonder komen we beiden zonder problemen door het tourniquet. Omdat het overal zo druk is, besluiten we meteen ergens te gaan eten. Dat is maar goed ook want als wij bijna uitgegeten zijn, stroomt het restaurant vol. Wij gaan met een volle maag richting hotelkamer.

Vanavond beginnen we maar vast met koffers pakken en wegen zodat we morgen rustig kunnen opstarten. Ons vliegtuig gaat pas om half 6 dus we willen morgen nog naar het Iwo Jima monument. Eigenlijk wilden we naar Arlington, de nationale begraafplaats maar daar kunnen we niet komen i.v.m. de marathon. Jammer maar het is niet anders.

 

American Indian Museum

 

Vrijdag 26 oktober (Washington DC)

Om half 9 staan we op, we ontbijten, pakken de rugzak in en gaan op weg .

Als volleerde gebruikers heeft de toegang tot de metro voor ons geen geheimen meer en een kwartiertje later stappen we uit op de National Mall.

We gaan vandaag de belangrijkste monumenten die hier staan, bekijken.

We beginnen bij het Washington Monument, de naald die hoog boven alles uittorent en die je vanaf elk punt kunt zien.

Normaal gesproken kun je met een lift helemaal naar boven waar je een prachtig uitzicht schijnt te hebben over de stad. Helaas is het monument gesloten i.v.m. reparatie. In augustus 2013 is er in het noord-oosten van Amerika een aardbeving geweest die zelfs gevolgen had in Washington. Als gevolg van deze aardbeving zijn er scheurtjes ontdekt in het monument en vanaf die tijd is het voorlopig gesloten voor het publiek.

We lopen verder naar het World War 2 Monument dat bestaat uit 2 tegenover elkaar liggende paviljoens omringd door 56 zuilen en gescheiden door een bassin met fonteinen. Het is een groot en imposant monument waar je rond om heen kunt lopen. Het is er ontzettend druk maar doordat het zo groot is, merk je dat niet.

Langs de Reflection Pool, een hele lange waterpartij, gaan we naar het Korean War Veterans Memorial. 19 Standbeelden, in V vorm neergezet, laten een groep soldaten zien die op patrouille zijn. Wat het meest opvalt , zijn de gezichtsuitdrukkingen van deze mannen. Je ziet de angst, de vermoeidheid en de ontberingen op ieders gezicht. Het is een zeer aangrijpend en prachtig monument waar je stil van wordt. Je kunt ook hier om het monument heenlopen zodat je ieder beeld apart kunt bekijken. We blijven een poos staan kijken en dan gaat het weer verder. Je loopt hier heel wat af want de afstanden tussen de monumenten zijn groter dan je denkt.

Na een kwartiertje lopen, komen we bij het Lincoln Memorial, een oud Grieks aandoend marmeren gebouw met een gigantisch aantal trappen. Bovengekomen kom je in een rechthoekige ruimte waar een giga beeld staat van Abraham Lincoln die, zittend op een grote leunstoel op iedereen neerkijkt. Lincoln was de president gedurende de Burgeroorlog en hij heeft er mede voor gezorgd dat de slavernij werd afgeschaft. Het is een imposant beeld en het doet je heel klein lijken.

Op  de trappen van dit monument gaan we lunchen terwijl Lincoln op ons neerkijkt. Heel bijzonder.

Nadat we onze trailreep en ons bekertje yoghurt op hebben, dalen we de rest van de trappen af en lopen we maar weer eens verder.

Het volgende monument dat we tegenkomen, is het Vietnam Veterans Memorial (The Wall). Eigenlijk bestaat dit monument uit drie verschillende gedeelten.

 

Als eerste het meest bekende gedeelte, de muur, ook wel The Wall genoemd. Deze muur, gemaakt van spiegelend zwart graniet, bevat de 58.256 namen van alle mannen (en 9 vrouwen), die in de Vietnam oorlog zijn gesneuveld.

Het is overweldigend door zijn eenvoud. Eén lange, steeds hoger wordende muur die daarna weer lager wordt, met alleen maar ingegraveerde namen.

Als tweede een beeldengroep van 3 mannen. Dit ter herinnering aan allen die na de oorlog zijn gestorven aan de gevolgen ervan. En als derde een beeldengroep ter herinnering aan de vrouwen die tijdens de Vietnamoorlog hebben gediend.

Die gigantische hoeveelheid namen doet je beseffen hoeveel mensen hun leven hebben gegeven in deze oorlog. Je wordt er helemaal stil van.

Gelukkig kunnen we tijdens de wandeling naar het volgende punt op ons lijstje even bijkomen. Wij wandelen n.l. naar het Witte Huis, de plek waar president Obama misschien nog 4 jaar mag wonen. Als we bijna bij het hek zijn, verschijnen er opeens politie agenten die de wegen en de hekken in de nabijheid van het Witte Huis afsluiten. Iedereen moet gepaste afstand bewaren. Op het dak verschijnen scherpschutters en voor het Witte Huis staan een aantal zwarte auto’s waaronder een limousine en een aantal SUV’s (Secret Service?). Ook cirkelt er een (politie)helikopter rond. Volgens mij zou het best eens zo kunnen zijn dat Obama ergens naar toe gaat. Zo gaat dat dus als je president van USA bent, dat is wat anders dan Mark Rutte op zijn fietsje.

We blijven een poos staan kijken en uiteindelijk vertrekt de stoet auto’s.

Niet lang daarna gaan de hekken weer open en mag er weer verkeer rijden.

Obama zal dus wel weg zijn gegaan. Grappig om dat eens mee te maken.

Wij lopen maar weer eens verder en Jan stelt voor om nog even naar het Thomas Jefferson Memorial te lopen. Hemelsbreed lijkt het niet zo ver maar we moeten bijna een uur lopen vóór we er zijn. Er is n.l. maar één ingang en om daar te komen moeten we een hele cirkel maken. Als we er eindelijk zijn, moeten we weer heel veel trappen op. Uiteindelijk komen we in een koepel waar een beeld staat van de goede man. Thomas Jefferson heeft dé onafhankelijkheidsverklaring opgesteld en hij was uitvinder en is ook president van Amerika geweest. Het monument valt ons tegen maar ja, we zijn moe én we hebben al zoveel monumenten gezien.

Ook op de trappen van dit monument eten we wat. Daarna houden we het voor gezien. We zijn het zat voor vandaag. We zoeken de metro weer op en we komen weer veilig op het station waar we moeten zijn. Alsof we nooit anders gedaan hebben. Buiten gekomen, besluiten we vandaag wat eten betreft voor een snelle en zeer ongezonde hap te gaan. Vlak bij het metro station zit een Mc Donalds en daar gaan we hamburgers en frites scoren.

We hebben geen puf meer om uitgebreid uit eten te gaan.

Voordeel is dat we snel klaar zijn en daarna gaan we terug naar het hotel.

Lekker de beentjes omhoog want we hebben vandaag zo’n 10 tot 15 km gelopen. Maar het was de moeite waard. Zeker weten.

 

 

The White House

 

Donderdag 25 oktober (Washington DC)

Om 5 uur vannacht ging onverwachts de hotelwekker af en we schrikken ons rot.

Blijkbaar heeft de vorige hotelgast de wekker niet afgezet. Lekker dan.

We zetten de wekker af, draaien ons om en slapen weer door tot half 9.

Dan staan we op en omdat het hotel geen ontbijt serveert, maken we ons eigen ontbijt op de kamer. Alleen het eitje ontbreekt, voor de rest hebben we alles zelf bij ons.

We vertrekken om 10 uur en lopen naar de metro. Ons eerste plan was om lopend naar de National Mall te gaan maar dat is toch te ver.

Bij de metro gekomen, moeten we eerst kaartjes kopen bij een automaat.

Voor ons staat ook al een stel  te stuntelen dus we kunnen meteen zien hoe het niét moet.

Als we eindelijk aan de beurt zijn, duurt het toch nog een hele tijd voor deze boertjes van buuten de kaartjes hebben die we willen hebben maar uiteindelijk lukt het toch.

Dan is het weer zoeken hoe je met behulp van de kaartjes toegang krijgt. We proberen van alles maar het lukt dus niet.  Gelukkig is er een behulpzame Amerikaan die ons wijst waar de gleuf zit. Je stopt je kaartje in de gleuf en een eindje verder komt hij vanzelf weer tevoorschijn. Dan kun je je kaartje weer pakken en gaat het tourniquet open zodat je er doorheen kunt.

Via een hele lange en langzame roltrap kom je op het perron terecht.

We weten welke lijn we moeten hebben maar voor de zekerheid vragen we toch nog maar even. Als de metro komt, stappen we snel in. Alweer gelukt.

Volgens een metro reiziger kunnen we beter één halte eerder uitstappen dan we uitgedacht hebben maar dat blijkt toch niet zo handig achteraf bezien.

We lopen richting roltrap en moeten eerst weer ons kaartje in de gleuf steken.

Maar we weten nu tenminste welke gleuf we moeten hebben.

Als we buiten komen hebben we moeite om ons te oriënteren en in eerste instantie lopen we de verkeerde kant op.

Toch maar weer vragen en dan komt het goed.

We lopen op de National Mall. Een lange groene strook waar geen auto’s mogen rijden. Aan het éne uiteinde staat het Washington Monument (een lange naald) en aan het andere uiteinde het Capitol. Hiertussen staan de belangrijkste musea van Washington, het Smithsonian. Eén naam maar 19 verschillende musea die allemaal gratis (écht waar) te bezoeken zijn.

We beginnen bij het Smithsonian Castle waar het informatiecentrum zit en vragen daar om een plattegrond van de Mall. Het eerste museum dat we willen bezoeken, het Smithsonian Museum of Natural History, blijkt recht aan de overkant te zitten. Dit museum is beroemd om zijn uitstekende en complete verzameling en zijn grote kennis op natuur historisch gebied.

Vóór we het museum in kunnen, worden eerst onze tassen gecontroleerd.

Daarna komen we in een immens grote hal waar een grote, opgezette olifant staat. Het is er behoorlijk druk en alweer zijn er hordes schoolkinderen aanwezig.

Wij beginnen in de “vroege leven” hal waar we door het ontstaan van de dierenwereld geleid worden. Er is een grote hal met dinosauriërs, een hal met fossielen, mammoeten en andere prehistorische dieren.

Vervolgens komen we in een hal waar de wereld van de oceanen wordt uitgelegd en getoond.

Daarna gaan we eerst lunchen in een eetgelegenheid waar we onze eigen lunch tevoorschijn halen. Niemand die er moeilijk over doet dat we niks bestellen.

Na de lunch gaan we verder met onze ontdekkingstocht door dit geweldige museum. Ik ga niet alles opnoemen wat we gezien hebben maar de, voor ons belangrijke onderwerpen, wil ik toch kort vermelden.

Er is een ruimte gewijd aan het ontstaan van de mensheid; de ontwikkeling van het menselijk lichaam en de veranderingen die door de tijd heen zijn ontstaan.

We bekijken een hal met kostbare sieraden waar ook de grootste diamant van de wereld te zien is; de Hope diamant. Deze hal wordt bewaakt door een agente.

Wat ook geweldig is, is de ruimte waar alles verteld wordt over de mummies van het oude Egypte. Ze hebben ook een echte mummie tentoongesteld.

Als laatste bekijken we een hal waar allerlei menselijke botten staan die aangetast zijn door ziektes of geweld. We zien schedels met kogelgaten, verbrijzelde schedels en gebroken beenderen en hoe die d.m.v. metalen pinnen weer aan elkaar gezet zijn.

Het meest bizarre is een volledig menselijk skelet van een man en het skelet van zijn wolfshond. Deze man heeft in zijn testament bepaald dat zijn skelet, samen met dat van zijn hond, tentoongesteld moest worden in het Smithsonian. Een foto van de, toen nog levende man en zijn hond, staat ernaast.

Nadat we de hele dag in dit museum hebben rondgelopen, besluiten we dat het genoeg is geweest voor vandaag. Ik snap werkelijk niet dat mensen de National Mall met al zijn musea en alle monumenten in één dag kunnen en willen bekijken.

Wij doen een hele dag over één museum; ik bedoel maar.

We zoeken de metro weer op en voelen ons nu geroutineerde reizigers want we weten nu hoe het allemaal werkt. Als je dat eenmaal weet, is het een ideale manier om van je hotel naar het centrum te reizen. Geen gedoe met parkeerplaatsen zoeken (die hier al snel $20 per dag kosten). Snel en nog goedkoop ook. Wanneer we in Rosslyn uitgestapt zijn, besluiten we om maar meteen ergens te gaan eten i.p.v. eerst terug te gaan naar het hotel.

We eten weer in dezelfde tent als gisteren want dat beviel prima. Na een heerlijke maaltijd zoeken we onze hotelkamer op. Onze 1^e dag Washington zit erop en het was geweldig.

 

 

Mummie

 

Woensdag 24 oktober (Williamsburg – Washington DC)

Om 8 uur opgestaan, weer een heerlijk ontbijt genomen en daarna voor de één na laatste keer de koffers pakken. We gaan vandaag naar Washington DC, het begin- én eindpunt van onze reis.

We kijken nog  eens goed rond in de suite want zo’n ruimte zien we voorlopig niet weer.

Om kwart over 9 rijden we weg, zonder dat we koffie hebben gedronken; dat doen we onderweg wel. De eerste Starbucks komen we al om half 10 tegen. Dat vinden we te vroeg (we zitten net in de auto) dus die rijden we voorbij.

De tweede Starbucks gaat aan onze neus voorbij doordat we de afslag missen. Net als we denken dat het geen Starbucks wordt vandaag, komen we er toch nog één tegen. Deze missen we niet dus we hebben op het terras heerlijk genoten van een Café Latte en een Vanilla Latte.

Helemaal blij stappen we weer in de auto en nadat we getankt hebben, gaan we de weg weer op.

We rijden vandaag naar Washington via Mount Vernon, het landgoed van George Washington en zijn vrouw Martha.

George Washington was de eerst gekozen president van Amerika onder de nieuwe grondwet. Na zijn 2 termijnen als president, wijdde hij de rest van zijn leven aan het beheer en onderhoud van Mount Vernon, dat hij in 1754  had geërfd van zijn vader. Het oorspronkelijke huis was redelijk klein maar George Washington trouwde een hele rijke weduwe, Martha en breidde het landgoed steeds meer uit.

Hij maakte daarbij ook gebruik van slaven; hij had er zo’n 150, die voornamelijk op het land werkten.

Mount Vernon was helemaal selfsupporting; er was een smidse, een schoenmakerij, een weverij, grote moestuinen kortom alles wat nodig was om te leven.

Als we bij het landgoed aankomen, krijgen we de schrik van ons leven. Er staan wel 30 bussen, waaronder zo’n 15 gele schoolbussen voor de ingang.

Nou  dat belooft wat. Gelukkig is er nog een parkeerplaats voor onze auto.

Bij de ingang lunchen we eerst en daarna lopen we even naar het gebouw met de wc’s en de giftshops. Daar zijn we heel snel weg want de ruimte wordt overspoeld met grote en kleine kinderen die binnen en buiten aan het lunchen zijn. We hebben inmiddels de ervaring dat de schoolklassen alleen ’s morgens op excursie gaan en dat blijkt ook nu weer zo te zijn.

We kopen tickets en gaan het landgoed verkennen. Het is heerlijk weer, zo’n 25 graden dus het is geen straf om buiten te zijn.

Het landgoed is prachtig, heel uitgestrekt en het heeft de vorm van een halve cirkel. We beginnen bij de moestuin die heel uitgebreid is en waar van alles groeit. De meeste planten herken ik wel, maar de artisjok had ik nog nooit als plant gezien.

Daarna gaan we naar de tombe van George en Martha Washington die in een apart gebouwtje staat met de Amerikaanse vlag ervoor. Voor de tombes zijn tralies geplaatst dus het ziet er niet al te fraai uit.

We gaan verder naar het monument ter herinnering aan de slaven die op het landgoed begraven werden. Het is een sober monument maar het maakt op mij meer indruk dan de tombe van George Washington.

Zo langzamerhand komen we bij het hoofdgebouw; het woonhuis. Op ons entreebewijs staat de tijd aangegeven waarop we een rondleiding door het huis kunnen maken, onder leiding van een gids. Het is nog lang geen tijd voor de rondleiding maar de man die bij het beginpunt voor de rondleiding staat, maalt niet om tijden en zegt dat we gewoon meekunnen. Dat komt ons wel goed uit dus we sluiten aan. Eenmaal binnen, blijkt dat bij elke ruimte een andere gids staat, die keer op keer dus hetzelfde riedeltje mag afsteken. Ik denk dat we al met al wel zo’n 8 gidsen hebben gehad. De rondleiding zelf is op z’n Amerikaans. Je hebt nauwelijks tijd om goed rond te kijken als je al weer verder wordt gedreven. We zien de ontvangsthal, de grote eetzaal, de kleine eetzaal, de gastenverblijven, de slaapkamer van het echtpaar, de keuken en de studeerkamer van George Washington. Dit is het vertrek waar hij veel tijd doorbracht en waar hele belangrijke beslissingen zijn genomen die, ook in deze tijd, nog steeds veel invloed hebben.

Na een kwartiertje staan we alweer buiten; veel te snel wat mij betreft.

Ik had overal veel langer willen rondkijken.

Wij lopen verder over het landgoed naar de slavenverblijven. Er is een apart vrouwen en mannenverblijf waar op een kleine ruimte een groot aantal houten stapelbritsen staan. Bedden kun je het nauwelijks noemen. In één ruimte verbleven zo’n 20 slaven dus het was er overvol.

We nemen nog een kijkje bij de smid die hard aan het werk is. De goede man heeft het duidelijk erg warm en dat is te zien ook.

Langzamerhand komen we weer bij het beginpunt en via een museum waar allerlei zaken die met George Washington te maken hebben de revue passeren, komen we bij de grote ruimte waar de shops zijn en uiteraard de onvermijdelijke eettenten. We kopen nog een paar kaarten en dan gaan we terug naar de auto om richting Washington DC te rijden.

Als we nog geen 10 minuten onderweg zijn, komen we al in een file terecht. Welkom in de grote stad waar we trouwens nog lang niet zijn. Dat belooft wat voor de rest van de rit. Gelukkig lost de file aan onze kant, richting stad redelijk snel op terwijl de file Washington uit, steeds langer wordt.

We hebben de route naar het hotel goed voorbereid en dat werpt nu zijn vruchten af. In één keer rijden we naar het hotel en als we de auto geparkeerd hebben, geven we elkaar eerst een high five! Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan.

Het inchecken gaat soepel, alleen onze kamerdeur gaat niet open. Weer terug naar de receptie om een andere sleutelkaart te vragen maar die werkt óók niet. De man van de receptie loopt vervolgens met ons mee maar ook hij krijgt het niet voor elkaar. Slot van het liedje is dat we een andere kamer krijgen en zowaar de sleutelkaart werkt. De kamer is prima maar niet te vergelijken met onze suite van gisteren. Nadat we alle koffers naar de kamer hebben gebracht, besluiten we eerst te gaan eten.

Naast ons hotel zit een Italiaans restaurant maar als we net zitten, wordt de ruimte overspoeld door zo’n 100 pubers die hier blijkbaar ook gaan eten. Nadat we een poos gewacht hebben en niemand naar ons omkijkt, lopen we de tent weer uit.

Uiteindelijk lopen we naar Ruby Tuesday, zo’n 10 minuten van ons hotel vandaan en daar eten we heerlijk. Via de supermarkt, die hier ook in de buurt is, gaan we terug naar onze kamer.

Morgen beginnen we met Washington DC te ontdekken en daar hebben we 3 dagen de tijd voor.

 

 

George Washington

 

Dinsdag 23 oktober (Williamsburg)

De wekker maakt ons wakker om half 9 na een heerlijke nacht slapen in onze suite (dat klinkt duur). We hoeven ons niet te haasten want we kunnen tot 10 uur ontbijten. Het ontbijt is helemaal prima met omeletjes kaas, bacon, yoghurt, bruin(!) brood en verse fruitsalade. We genieten er van.

Terug in onze suite pakken we onze lunch in en gaan we op pad.

Het is hier vandaag warm en zonnig met een blauwe lucht. Niet te geloven; eind oktober en het is hier 27 graden.

We willen vandaag de andere 2 plaatsen van de zgn. Historic Triangle bezoeken n.l. Yorktown en Williamsburg. We besluiten om eerst naar Yorktown te rijden via de Historical Colonial Parkway, een toeristische route.

Op de kaart staat deze weg goed aangegeven maar in het “echt” kunnen we hem eerst met geen mogelijkheid vinden terwijl het toch zo makkelijk had moeten zijn.

Via een omweg komen we uiteindelijk toch op de Historical Colonial Parkway terecht maar wat een teleurstelling is deze weg. Het is een doodnormale weg terwijl wij hadden verwacht allerlei overblijfselen van de Vrijheidsoorlog te zien. We hadden het kunnen weten want in Amerika wordt een weg al heel snel een toeristische weg genoemd.

Na 17 mijl komen we in Yorktown en daar wacht ons een 2^e teleurstelling. We moeten $10 entree betalen vóór we het State Park in mogen. Nu willen we best entree betalen maar om $10 neer te leggen om een paar kanonnen en het slagveld te zien, dat gaat ons te ver. Dus zijn we maar weer onverrichte zake teruggereden naar Williamsburg. Hier gaan we de rest van deze dag doorbrengen. Williamsburg heeft een historisch centrum waar authentieke huizen en gebouwen uit de 18^e eeuw zijn gerenoveerd en waar mensen in originele kledij het leven uit die tijd gestalte geven. Je kunt er vrij rondlopen maar om in de gebouwen en huizen te mogen kijken moet je een ticket kopen. Historic Williamsburg is autovrij zodat we de auto bij het Visitor Center parkeren en verder gaan lopen. Bij het Visitor Center zien we tot onze verbijstering dat een ticket $39,95 per persoon kost. Dat is dus voor ons samen $80.

Nou, we zijn dan wel op vakantie maar wij vinden dit wel errug veel geld dus dat gaan we mooi niet doen. Per slot van rekening kunnen we voor niks ook gewoon rondkijken en oude gebouwen hebben we de laatste tijd al meer dan genoeg gezien.

Via een wandelpad komen we in het centrum en het ziet er inderdaad zo op het eerste gezicht prachtig uit. Allerlei huizen en gebouwen die perfect zijn nagebouwd. We zien mannen met pruiken op en vrouwen in lange jurken, rijtuigen met paarden ervoor; het is net of je  200 jaar teruggaat in de tijd.

Doordat er geen auto’s rijden en de wegen erg breed zijn i.v.m. de rijtuigen met paarden die elkaar moeten kunnen passeren, oogt het heel rustig.

Maar als we er langer rondlopen, gaan bepaalde dingen toch irriteren.

We hebben een plattegrond en alle gebouwen die daar in het rood staan aangegeven, mogen we niet in omdat we geen ticket hebben. Om dat af te dwingen, staat er voor ieder gebouw iemand “op wacht”. Maar er zijn ook heel veel gebouwen en huizen gesloten en op straat gebeurt eigenlijk niks.

De huizen die we wél in mogen, zijn winkels want natuurlijk willen ze hier wel geld verdienen. De spullen die je kunt kopen zijn verschrikkelijk duur, niet normaal.

Al met al hadden we ons hier veel en veel meer van voorgesteld en na 2 uurtjes hebben we het helemaal gehad met Colonial Williamsburg.

Oké we hadden tickets kunnen kopen zodat we wel in de huizen hadden kunnen kijken maar dan hadden we ons alleen maar bekocht gevoeld omdat er zoveel gesloten waren.

We lopen terug naar de auto en gaan lekker naar onze luxe suite. Daar blijven we een paar uurtjes hangen voor we gaan eten.

Morgen gaan we naar Washington, het laatste doel van onze vakantie. Dan zijn we weer terug van waar we zijn begonnen en is de cirkel rond.

 

 

Gebouw van de Gouverneur

 

Maandag 22 oktober (Luray - Williamsburg)

We vertrekken vandaag uit Luray dus dat betekent koffers pakken en de auto inladen, maar eerst ons laatste home made ontbijt van deze vakantie.

Vanaf nu zitten we alleen nog in hotels.

Met pijn in ons hart nemen we afscheid van de cottage met zijn open haard, jacuzzi en schommelbank en de schitterende, rustige omgeving.

Om kwart over 9 rijden we weg richting Historic Triangle, bestaande uit Jamestown, Williamsburg en Yorktown en. Van de natuur van Shenandoah naar de geschiedenis van de eerste Engelse nederzetting in Amerika.

Het rijden gaat lekker snel; alles zit mee zodat we om 12.30u in Jamestown arriveren. Aan de oever van een klein eiland in de James River gingen in 1607 drie schepen voor anker. De 104 Engelsen die er aan land gingen, noemden de nederzetting Jamestown, naar de Engelse koning. Dit was de eerste permanente Engelse nederzetting in Amerika.

Wij gaan hier Jamestown Settlement bezoeken, een historisch openluchtmuseum. Hier is o.a. replica van de Engelse nederzetting gebouwd. Maar allereerst gaan we op een bankje lunchen.

Daarna beginnen we in de nederzetting van de Powhatan Indianen, de toenmalige bewoners van Virginia. Het dorp bestaat uit een aantal mooi gebouwde hutten, een vuurplaats, een plek om ceremonies te houden en een aantal houten totempalen. Bij één van de hutten staat een indiaanse vrouw die ons alles uitlegt over het prepareren van dierenhuiden. Een eindje verder staat een raam, gemaakt van houten palen, waarop een dierenhuid gespannen is. Ook zit er een vrouw manden te vlechten van jute. In haar hut hangen ook allerlei andere materialen om manden mee te vlechten.

We kijken rustig rond, mogen overal aanzitten en kunnen al onze vragen kwijt.

Na het indianendorp lopen we verder naar de haven waar 3 prachtige replica’s van schepen voor anker liggen: de Susan Constant, de Godspeed en de Discovery. Dit waren de drie schepen die in 1606 vertrokken uit Engeland om hier de eerste nederzetting te stichten. Twee van de schepen zijn opengesteld voor het publiek en ook hier lopen weer een aantal, historisch geklede mensen rond om van alles te vertellen over het leven aan boord van het schip.

Wij lopen het hele schip rond, boven en beneden; we willen alles zien en dat mag hier ook.

Als laatste bezoeken we Fort James; een ommuurde nederzetting met verschillende lemen huizen waar we kennis maken met het dagelijks leven in dit fort. We zien een leermaker aan het werk, een smid en we kijken in de wapenkamer. Ook laat een soldaat zien wat je in die tijd (1610-1613) allemaal moest doen vóór je een geweerschot (musket) kon lossen.

Nadat we hier een poos hebben rondgelopen, nemen we nog een kijkje in het museum en daarna rijden we naar Williamsburg waar we een hotelkamer hebben geboekt. En wát voor kamer; een suite met een aparte keukenhoek, een zitgedeelte met bank en salonkamer, een ruime badkamer en een heel groot bed. Het is de meest luxe kamer van onze hele vakantie en we genieten ervan. Heerlijk veel ruimte en mooi ingericht. We slapen hier 2 nachten.